അറിവു്

അറിവു് നല്ലതല്ലേ?

 

അതെ

 

അറിയുന്നവനെ നമ്മള്‍ ആദരിക്കാറില്ലേ?

 

ഉവ്വ്.

 

ഗുണ്ടയാണു് എതിരാളി എന്ന അറിവു് മുന്‍‌കരുതലെടുക്കാന്‍ സഹായിക്കുന്നില്ലേ?

 

ഉവ്വ്

 

എന്നിട്ടാ അറിവിനു ദോഷവശമുണ്ടെന്നു പറയുന്നതോ?

 

സാധാരണ വ്യവഹാരത്തില്‍ അറിവിനു ദോഷമൊന്നുമില്ല. എന്നാല്‍ സ്വാഭാവികമായ പെരുമാറ്റത്തില്‍ നിന്നും ആ അറിവു് അയാളെ പിന്തിരിപ്പിക്കുന്നതു കണ്ടില്ലേ? തനിക്കു് മകന്‍ ഭാര്യ ചില ലക്ഷ്യങ്ങള്‍ ഒക്കെ ഉണ്ടെന്നുള്ളതും ഒരു അറിവാണു്. അതും അയാളെ പിന്തിരിപ്പിക്കുന്നു. ഫലമോ കടുത്ത നിരാശ. തനിക്കൊന്നും ചെയ്യാന്‍ പറ്റുന്നില്ലല്ലോ എന്ന നിരാശ ആണു്, പറ്റുമെന്നൊരാള്‍ കാണിക്കുമ്പോള്‍ അതു കൃത്രിമമാ‍യിട്ടുപോലും തീയേറ്ററില്‍ എഴുന്നേറ്റു നിന്നു കൈയടിപ്പിക്കുന്നതു്, എന്നു കൂടെ പറഞ്ഞിരുന്നു. 

 

ശരിയാണു്. അപ്പോള്‍ അതിനെന്താണു് നിവൃത്തി?

 

അറിവു തന്നെയാണു് നിവൃത്തി. പറഞ്ഞ സിറ്റുവേഷനില്‍ അയാള്‍ സത്യത്തില്‍ തന്നെ പിന്തിരിപ്പിച്ചതു് ഭീരുത്വമല്ല അറിവുണ്ടാക്കിയ ഉത്തരവാദിത്വമാണെന്നറിഞ്ഞാല്‍, ഉണ്ടായി വന്ന നിരാശയ്ക്കു് ഒരു തല്‍ക്കാല നിവൃത്തിയായി. അത്തരം അറിവുകള്‍ നല്‍കിയ പ്രേരണകൊണ്ടു് ആളുകള്‍ പ്രതികരിക്കാതിരിക്കുന്നതു കൊണ്ടാണിവനിപ്പഴും ഗുണ്ടയായിരിക്കുന്നതെന്നറിഞ്ഞു് വേണ്ടി വന്നാല്‍ ഗുണ്ടയുടെ കൂമ്പിനു് ഒരു ചാമ്പു ചാമ്പാമെന്ന ഉറപ്പോടെ പ്രതികരിച്ചാല്‍ മികച്ച ഒരു പരിഹാരമായി.

 

ശരി തന്നെ.

 

മനുഷ്യന്‍ തീരെ കുഞ്ഞായിരിക്കുമ്പോള്‍ ഒരല്ലലുമില്ല. കാലക്രമത്തില്‍ അവനു് എന്റെ, ഞാന്‍ എന്നീ അറിവുകള്‍ ഉണ്ടായി വരുന്നു. അല്ലലും. അറിവുണ്ടാക്കുന്ന അല്ലലാണതു്. ഈ അറിവിനെ മഹജ്ജനം അവിദ്യ എന്നു വിളിക്കുന്നു. വണ്ടി ഇടിച്ചു് നൂറാളു മരിച്ചല്ലോ എന്നു കരയുന്നവനെ കാണാന്‍ കിട്ടുകയില്ല. എന്റെ മോനെ സൈക്കിളുമുട്ടിയല്ലോ എന്നു കരയുന്നവനെ ധാരാളം കാണാം. വണ്ടി ഇടിക്കുന്നതോ ആളുകള്‍ മരിക്കുന്നതോ അല്ല പ്രശ്നം. മരിച്ച ആള്‍ 'എന്റെ' ആയതാണു്. അല്ലേ?

 

പക്ഷേ കുഞ്ഞുങ്ങളും കരയുന്നില്ലേ? വിശന്നാലോ വേദനിച്ചാലോ ഒക്കെ?

 

ശരി തന്നെ. അതു ജന്തു സഹജമായ ഒരു പ്രതികരണമാണു്. സീരിയല്‍ കണ്ടു കരയുന്നവരും കരയുന്നുവല്ലോ. ആ കരച്ചില്‍ ആത്മപ്രകാശത്തെ കെടുത്തുന്നില്ല. അവരുടെ മറ്റൊരു പ്രവൃത്തിയേയും ബാധിക്കുന്നുമില്ല. കുറച്ചു മുതിരുന്നതോടെ അവന്‍ കരയുന്നതിന്റെ ദൈര്‍ഘ്യം കൂടുന്നതായി കാണാം. പിണങ്ങിയിരിക്കുന്നതും കാണാം. ശിശു ചിരിക്കുന്നുമുണ്ടല്ലോ. കരച്ചിലും ചിരിയും അവനൊരു പോലെയാണു്. രണ്ടും ആനന്ദമാണു്. എന്നാല്‍ അതു ഞാന്‍ ചെയ്യുന്നു എന്ന അറിവു വരുന്നയിടം തൊട്ടു് അതിനു മാറ്റമുണ്ടാവുന്നു. സ്വര്‍ഗ്ഗരാജ്യം ശിശുക്കളെപ്പോലെയുള്ളവരുടേതാണെന്നു് ക്രിസ്തു പറഞ്ഞതു് കേട്ടിട്ടില്ലേ.

 

അറിവുണ്ടായിക്കഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെന്തു ചെയ്യും? അതിനെ മായ്ക്കാന്‍ പറ്റുകയില്ലല്ല്ലോ?

 

ഇല്ല പക്ഷേ ഇതെല്ലാം ഏതറിവുകൊണ്ടുണ്ടായതാണെന്ന അറിവുകൊണ്ടു് നിരാകരിക്കാന്‍ കഴിയുമല്ലോ. അറിവിലും ഏറി അറിയുക എന്നാണു് നാരായണഗുരു പറയുന്നതു്.

 

''അറിവിലുമേറിയറിഞ്ഞിടുന്നവന്‍ തന്നുരുവിലുമൊത്തു പുറത്തുമുജ്ജ്വലിക്കും'' എന്നതാണോ ഉദ്ദേശിച്ചതു്?

 

യെസ്.